Geçtiğimiz hafta Kıbrıs Barış Harekatı’nın yıl dönümüydü. Gündemin yoğunluğu nedeni ile harekatla ilgili yazımızı bu hafta sunuyoruz. Bundan 46 yıl önce Kıbrıs halkının çektiği zulme ve alınan esarete son verme adına kahraman askerlerimiz Kıbrıs’a çıkarma yapmış ve esarete son vermişti. Son derece zor şartlarda yapılan çıkarma dünyada da büyük ilgi görmüş, Mehmetçiğin kahramanlığı araştırma konusu yapılmıştı.
Adaya yapılan çıkarma, askerimizin elverişsiz şartlarda elde ettiği kahramanlıklar dünya kamuoyunda büyük yankı bulurken, savaş ve çıkarma gemilerimizin de kendi uçaklarımızca bombalanması, batırılması da hayretle karşılanmıştı.
Rahmetli Bülent Ecevit Başbakan, rahmetli Necmettin Erbakan Başbakan Yardımcısı ve Semih Sancar Genel Kurmay Başkanı. Dış İşleri Bakanımız Sayın Güneş’in yaptığı diplomasi Avrupa ve dünya devletlerinin kılını kımıldatmayınca sözünü ettiğimiz üç vatansever Kıbrısımıza çıkarma ve soydaşlarımızı esaretten kurtarma kararı almıştı. İlk çıkan askerin komutanı rahmetli Karaoğlanoğlu Albay’ın şehit edilmesi moralleri bozsa da azim ve kararlılığı da kamçılamıştı.
Deniz kuvvetlerimiz de var gücüyle kara savaşı veren askerimize desten vermişti. Muhrip hem koruma görevi yapıyor ve hem de çıkarma sırasında kaleden ateş edenler, nokta atışlarla susturuluyordu. Bu sırada gelen telsiz emri ile Baf açıklarına gitmeleri emredildi. Baf tarafından bir Yunan konvoyu geldiği ve onların batırılması emredilmişti. Savaş gemileri hızla görev yerine giderek Yunan konvoyunu beklemeye başladı. Ama uçakların bombardımanına uğradılar.
Ne acıdır ki bombalayanlar kendi uçaklarımızdı. Haberleşmenin yetersizliği nedeniyle uçaklara Türk savaş gemileri olduklarını bir türlü bildiremediler. Türk bayrakları ile donattıkları gemiye bomba yağdı.
Yaralanan gemiler kendi imkanları ile Mersin’e doğru zik-zaklar çizerek kaçmaya çalıştılar. Kocatepe kaçamadı.
Kocatepe muhribimiz kaçamadı, isabet aldı, ölümcül isabet. Bu savaş uçaklarımızın kendi savaş gemilerimize saldırması sonrası Kocatepe sulara gömülürken 67 askerimiz şehit olmuştu. Filikalarla denize atlayan, can simitleri ile denize düşen askerlerimizi kurtarmaya giden muhrip de yine kendi uçaklarımızca saldırıya uğruyor, denizdeki askerlerimizi İsrail balıkçıları kurtarıyordu.
Bu çıkarmada 498 şehit verdik. 67 şehit kendi kendimize...
Tüm şehitlerimizin mekanları cennet olsun. Ama buna ister hata, ister yanlışlık, ne derseniz diyin mutlaka bir sonucu olmalı. Yani hata kimdeyse bedelini de ödemeli. Bu hesap sorma kültürü nedense bizde yok. Mesela 27 Mayıs’ta ihtilal yapıp 3 yönetici, başbakan başta idam edildi. İlerleyen yıllarda özür dilendi, anıt mezar yapıldı, evlatları en iyi şekilde onure edildi. Peki ihtilali yapan, onları asanlara ne yapıldı? 12 Eylül Darbesi’ni yapanlar öldükten sonra ceza aldılar, öldükleri için de uygulanmadı. Ne mal varlıklarına el konuldu ne rütbeleri alındı. İhtilali yapan baş köşede ağırlandı, ihtilal yapılanlar ülkeyi yönetmeye devam ettiler.
28 Şubat’ ı hatırlayalım. Başörtülülerin başından örtülerinin çekildiği, ikna odalarının kurulduğu, okuma imkanı kalmayanların okulu bırakmaları… Kime hesap soruldu? O dönemde gazete arşivlerine girip bakın, orduyu tahrik için ne manşetler atılmış. Hangisine hesap soruldu?
Suçlu ile suçlanan, suçlayan her ne ise mutlak suretle hesap sorulmalıdır ki örnek olsun. Gemiyi batıran da, gemisi batan da aynı görevlerine devam ediyor, ihtilali yapan, asan da, asılan da hesap sormuyor, hesap vermiyor. Efendim Mahkeme-i Kübra var Allahımız soracak. Bu, işin manevi yönü. Hesap sorma ve hesap verme bilinci olmadan sonuç beklemek hayaldir.
Bu vesile ile bu topraklar için canını vermiş şehitlerimize rahmet, kalanlara sabır diliyoruz. Ateş düştüğü yeri yakıyor.
